Welkom in het hoofd van een pleaser

Lydia schuift haar stoel iets naar achteren. Haar handen wringen zich in elkaar op tafel terwijl ze me aankijkt. “Ik weet het wel, hoor,” zegt ze. “Dat ik te veel geef. Altijd maar meega. Altijd ja zeg. Het tóch doe terwijl ik er diep van binnen helemaal geen zin in heb. Maar als ik dat níét doe… vinden ze me dan nog wel aardig?”

Ze zucht. Haar stem klinkt zacht: “Zijn ze er dan nog wel voor mij als ik ze wél nodig heb?”

Herkennen van jouw pleasegedrag

Misschien herken jij het ook. Dat constante inscannen van wat de ander nodig heeft. Die automatische reflex om te zorgen, te verzachten, te voorkomen. Niet omdat je het per se wilt, maar omdat je het moet. Omdat “nee” voor jou voelt als “egoïstisch”, “hard” of zelfs “ondankbaar”.

Mijn cliënt, Lydia, voelt precies dat, hier en nu. Aan mijn tafel. Moe. Niet van haar werk of van haar gezin. Maar moe van zichzelf. Van het eindeloze aanpassen. Van het knikken terwijl ze vanbinnen eigenlijk wil schreeuwen: “IK WIL OOK!”

Maar ja… wat als je ze dan kwijtraakt?

Wat als je kiest voor je eigen rust en je eigen ruimte, maar de mensen om je heen je dan ineens 'lastig', 'afstandelijk' of 'veranderd' vinden?

“Wat als ze me dan laten vallen?”, fluistert Lydia. De tranen staan in haar ogen. Haar ademhaling stokt er bijna van.

Pleasen heeft een bron

Deze angst komt nooit zomaar op. Pleasegedrag heeft vaak diepe wortels. Voor veel mensen is het ooit begonnen in hun kindertijd. Toen aanpassen veiliger voelde dan eerlijk zijn. 

👉 Misschien was er in jouw gezin wel weinig ruimte voor emoties. 

👉 Misschien voelde je je alleen gewaardeerd als je ‘lief’ of ‘makkelijk’ was. 

👉 Of misschien was het gewoonweg niet veilig om je eigen mening te geven, laat staan je grenzen. 

En dus leerde je onbewust: als ik zorg, als ik geef, als ik me aanpas… dan word ik niet afgewezen.

Het is het diepste dilemma van veel pleasers: je eigen waarheid volgen voelt als een risico.

Alsof trouw zijn aan jezelf automatisch leidt tot afwijzing of je niet verbonden voelen met de ander. En dus kies je elke keer weer de veilige weg: het bekende ja-knikken, glimlachen, oplossen. Totdat je jezelf niet meer terugvindt.

De valkuil van pleasegedrag

 💡 Als jij jezelf kwijtraakt om anderen te houden, ben je uiteindelijk allebei kwijt.
💡 De mensen die écht van je houden, willen niet jouw gehoorzaamheid. Ze willen jouw echtheid.
💡 Vriendelijkheid zonder grenzen is geen liefde. Het is zelfverloochening.

Langzaam komt dit binnen bij Lydia. Ze oefent ermee. Met "nee zeggen zonder schuldgevoel". 

Tijdens de therapiesessies hebben we haar patroon en haar bron van pleasen ontrafeld.
Lydia oefent nu met vertragen vóórdat ze in de helpstand schiet. Met voelen wat zij nodig heeft, en daarna pas de ander. 

Tijdens onze laatste sessie zei ze: 

“Het voelt gewoon gek en onwennig… maar ook rustiger. Alsof ik thuiskom. Bij mezelf.”

✨ Dat is de weg. Van please… naar peace. ✨

Ben jij ook klaar met het pleasen?
Voel je dat je toe bent aan ruimte, aan rust, aan trouw zijn aan jezelf? 

➡️ >> Dan is deze podcast “Van Please naar Peace” voor jou <<.

Ontdek hoe jij stap voor stap jouw grenzen leert voelen én aangeven. 

Nee zeggen zonder schuld, zonder schaamte. Uit het patroon stappen van pleasen.