Emotionele heling: van pijnlijk verleden naar levend heden
Emotionele heling: van pijnlijk verleden naar levend heden.
“Waarom wilde ik dit eigenlijk?”
De vraag gonst in mijn hoofd terwijl ik voor de ingang sta.
“Wie denk ik wel dat ik ben om dit te kunnen doen?”
Het is de eerste van acht trainingen die ik ga geven.
Mijn trainingsmaatje en ik klungelen onhandig met onze spullen, ons identiteitsbewijs en de veel te kleine kluisjes zonder gebruiksaanwijzing. We lachen wat zenuwachtig, maar ik voel de zwaarte van dit moment.
Na bijna vijftig jaar loop ik opnieuw naar binnen. De gevangenis in.
Ooit, als vierjarig meisje, kwam ik op bezoek bij mijn vader.
Nu, als 53-jarige vrouw, ben ik hier weer.
Op bezoek, maar dan als trainer. Voor vaders.
Mijn lijf voelt de zelfde spanning, maar deze keer weet ik wèl waarvoor ik hier ben.
We lopen door een doolhof van gekleurde deuren. Rode. Blauwe. Oranje.
Elke klik van een slot voelt alsof ik verder van mezelf verdwijn.
Tot ik ineens het tegenovergestelde voel:
Met elke stap kom ik dichter bij mijn vader. Alsof hij hier nog ergens is.
Alsof ik hem nu pas écht leer kennen...
We verwelkomen de vaders, getraind in alle do’s en don’ts van deze bijzondere setting.
Ik kijk hen aan, zoek hun blikken en voel mezelf landen.
Hier zitten vaders die willen leren hoe ze, ondanks de afstand, een band met hun kinderen kunnen behouden.
Zij delen hún drijfveren, wij de onze.
En dan gebeurt het: waar meer dan 40 jaar van mijn leven over dit stuk uit mijn verleden is gezwegen, stroomt het verhaal nu vanzelf uit mijn mond.
Ik gun het deze vaders en hun kinderen zo om elkaar te begrijpen, om open te zijn over de situatie, om samen te leren omgaan met hun gevoelens. Juist nu, nu ze gescheiden worden door muren en tralies.
De wereld om hen heen oordeelt. Schuld en schaamte hangen als een onzichtbare ketting om hun nek. Maar hier, in deze ruimte, mogen ze vader zijn. Gewoon vader.
Vijftig jaar geleden waren dit soort trainingen er niet.
Gezinnen moesten het zelf uitzoeken, met de restjes van een netwerk dat er misschien nog was.
Ik weet als geen ander wat dat met je doet, als kind. Wat het met een gezin doet.
De gevolgen zijn levenslang, of detentie nu een jaar, vijf jaar of twintig jaar duurt.
Het is tijd om te beginnen.
Ik knik, haal diep adem en voel van binnen dat verleden en heden eindelijk samenkomen.
Mijn professionaliteit neemt het over, zonder dat ik mezelf verlies.
De middag is indrukwekkend. De vaders zijn open, kwetsbaar.
Ze zijn onder de indruk van elkaars verhalen.
Ik ben onder de indruk van hun liefde voor hun kinderen, hun doorzettingsvermogen, hun kwetsbaarheid en hun respect voor ons als trainers.
Wanneer we later weer door de gekleurde klikkende deuren naar buiten lopen, voel ik het verschil.
Dezelfde deuren, een ander gevoel.
Van een pijnlijk verleden naar levend heden.
