Waarom terugkijken helpt bij rouw, verlies en trauma -ook als je denkt dat het te pijnlijk is.
Terugkijken naar pijnlijke herinneringen voelt vaak onnodig of zelfs gevaarlijk. Wat heeft het voor zin om de hele boel weer op te rakelen. Zeker wanneer het over rouw, verlies of traumatische ervaringen gaat. Toch blijkt dat juist het durven omkijken van belang is om vooruit te leven.
Herkenbare weerstand
“Moet ik het daar écht weer over hebben? Het is al zo lang geleden.
Wat heeft het voor zin?”
Ze kijkt me aan met een gepijnigde blik. Haar schouders gespannen, haar adem ingehouden.
Ik begrijp het.
Terugkijken lijkt zinloos.
Alsof je oude wonden openhaalt, de rauwe pijn opnieuw moet voelen.
En toch.
Juist dat omkijken brengt je weer in contact met jezelf.
Met wie of wat je hebt verloren.
Ik weet hoe moeilijk dat is.
Mijn eigen ervaring met terugkijken en schaamte.
Lange tijd dacht ik dat ik het niet aankon. Ik duwde het weg. Ik durfde niet te zien wat er vroeger is gebeurd.
Ik durfde niet te voelen wat de ingrijpende gebeurtenis in mijn kindertijd met mij deed en had gedaan.
Situaties die me het gevoel gaven: jij hoort er niet bij. Jij bent onbelangrijk.
Pas toen ik de moed vond om te onderzoeken waar het diepe gevoel van schaamte vandaan kwam, ontdekte ik iets bevrijdends:
- dat ik een keuze had;
- dat ik niet vanuit schaamte hoefde te blijven leven;
- dat verdriet toelaten juist opluchting brengt.
Wat een ruimte gaf mij dat van binnen. De schaamte voorbij.
Het volgende gedicht van Hans Stolp trof mij precies op dat punt: het moment waarop herinnering geen straf is, maar een brug naar groei. Dwars door rouw en verlies heen.
"Herinnering
Omkijken? Liever niet.
Want kijken, écht kijken
doet pijn. Je voelt weer
hoe het was, de pijn, het gemis.
Omkijken? Liever niet.
En als het moet, dan maar
gewapend als beton, met
droge ogen, jij er niet bij.
Herinnering. Zonder tranen
gaat het niet. Maar door
de tranen heen blijft liefde
levend, vind jij jezelf terug.
Herinnering. Alleen wie om
kan kijken, kan vooruit zien.
Wie tranen zaait, zal licht
en toekomst oogsten."
- Hans Stolp -
Als rouw- en traumatherapeut (en relatiecoach) begeleid ik vrouwen en koppels hierbij:
terugkijken om vooruit te komen.
Niet om te blijven hangen in het verleden, maar om met begrip en zonder oordeel verder te kunnen dan waar het nu vastloopt.
Wat vrouwen en koppels teruggeven na het volgen van een traject:
🌸Ik begrijp eindelijk waarom ik reageer zoals ik reageer.
🌸Ik voel weer verbinding met mijzelf / we vinden elkaar weer helemaal (koppels).
🌸Ik heb minder last van schaamtegevoel of angsten.
🌸Door mijn rouw letterlijk de ruimte te geven voel ik mezelf lichter en zelfverzekerder.
🌸Ik ben liever voor mijzelf met betrekking tot wat ik heb meegemaakt.
Dat is geen terugval. Dit is heling.
🌸Wat herken jij in deze woorden?
🌸Wat roept het in jou wakker wat je dacht afgesloten te hebben?
Oude patronen of herinneringen kunnen je zomaar weer in beslag nemen.
Dat is geen mislukking. Het is een uitnodiging om opnieuw te kijken, naar dat wat jou gevormd heeft.
