'Ja hoor, alweer een 4.' Ik zucht. Moedeloos stop ik de toets in mijn tas. Wiskunde is voor mij hetzelfde als een wandeling door een dicht gegroeid bos zonder enig zicht. Uitzichtloos.

Hoe komt dit ooit goed bij het examen over enkele maanden.

Aan het eind van de les loop ik zoals altijd stil en ongezien het lokaal uit.

Horen, zien en welkom heten
‘Lize, wil je nog heel even wachten?' Een schok gaat door me heen. Deze docent weet mijn naam! Hij weet het ook nog eens goed te zeggen. Zoveel mensen die mijn naam niet onthouden, verkeerd uitspreken of verbasteren. Lisa, Elise, Lizz. Deze docent zegt het precies: 'Lize'.
Hij ziet mijn worsteling en moedeloosheid in de brei van formules, sinus en cosinus en bied aan om mij wekelijks een uur het wiskundige oerwoud te leren begrijpen.
Ik voel me gezien en zo welkom. Op mijn diploma prijkt een 7 voor wiskunde.

Ik zie jou
Ruim 35 jaar later begeleid ik zelf anderen op een deel van hun levenspad. Wat kan het soms voelen als hogere wiskunde.

Het moet eerst ontrafeld worden voordat je het kunt zien. Jezelf kunt zien.
Verlang je ook naar een plek waar er ruimte is voor jou en jouw oerwoud? Aandacht voor de pijn die je meedraagt? Weet je welkom!

Ik zie jou!